تبيين فضاي عرفاني سماع و تلفيق آن با هنر نقاشي مدرن

در ايجاد تناسب بين فضاي عرفان و هنر همان گونه كه سالك در مقام شهود، به ديده هاي خويش مؤمن است؛ هنرمند نيز در خلق اثر بديع با چنين حالتي روبرو خواهد بود و اين توفيق نيز مستلزم نيل به يك حقيقت ثابت و يك محبوب است كه در ابداع اثر هنري، حقيقت به ظهور رسيده در اين مجال، به صورت تابلو نقاشي جلوه گر شده است. تحقيق در مفهوم عرفاني سماع و صورت شناسي آن در عناصر زيبايي رنگ و نقاشي، زماني گوياتر مي گردد كه به سير تلفيقي آن با نقاشي مدرن پرداخت و اين مجال، كه به روش توصيفي – تحليلي نگاشته شده است؛ زيبايي شناسي را تا جايي پيش مي برد كه مي توان يك محور كاربردي تري را ارائه داد. اين پژوهش، با ايده پردازي آميخته با تخيل نويسنده و با راهنمايي رسام جهت نقش پردازي افكار و ايده هاي نوين وي، براي نخستين بار همراه با تصاويري كه مخلوق ذهن خلاق نويسنده است به نمايش گذاشته شده. هدف غايي اين جستار مدعي است كه نقاش هنرمند بتواند با تلفيق يكي از سنت هاي سلوك (سماع) كه آن را از نگارگران سَلَف اخذ كرده است؛ با استناد به ظواهر طبيعت به صورت نمادين و با خلط رنگ هاي مذهبي، همراه با نگرشي عرفاني به اصل و مبدأ، آن را به تصوير بكشد.