تاريخ‌نگاري و امنيت اجتماعي

تاريخ‌نگاري از منظر كاركردهاي سياسي و اجتماعي عمده‌اي كه در زندگي انساني ايفا مي‌كند به منبعي براي آموزش و انتقال معرفت اجتماعي، هويت‌سازي، مشروعيت‌سازي و كنشگري سياسي و اجتماعي بدل شده است. در انديشه دولت ملت، تاريخ‌نگاري مبنايي براي ايجاد و تقويت مفاهيم اجتماعي، ارزش‌ها و هنجارهايي است كه ساختارهاي سياسي و اجتماعي بر مباني آنها استوار شده و همبستگي اجتماعي، امنيت و نظم سياسي را سامان داده است. از سوي ديگر به دنبال تبديل شدن امر هويت به معضل اساسي بسياري از جوامع و گروه‌هاي اجتماعي، امنيت اجتماعي به يك گفتمان مهم در حوزه امنيت‌پژوهي تبديل شده است. موضوع اصلي امنيت اجتماعي معطوف به چگونگي حفظ و تداوم هويت اجتماعي و فرهنگي جامعه، ارزش‌ها، سنت‌ها، الگوها، عقايد و مذاهب گروه‌هاي اجتماعي در شرايط متغير و متحول اجتماعي و تهديدهاي متوجه آن است. براين اساس سؤال اصلي تحقيق اين است كه نسبت كاركردهاي اساسي تاريخ‌نگاري با امنيت اجتماعي چيست؟ يافته‌هاي اين مقاله كه به روش توصيفي-تحليلي و تحليل مفاهيم اساسي امنيت اجتماعي و كاركردهاي سياسي و اجتماعي تاريخ نگاري صورت گرفته، نشان‌گر آن است بين كاركردهاي سياسي و اجتماعي تاريخ‌نگاري و امنيت اجتماعي رابطه مستقيمي برقرار است. امنيت اجتماعي بر مرجعيت هويت و فرهنگ استوار است و مفاهيم اجتماعي، ارزش‌ها و هنجارها، عامل اساسي ايجاد و تقويت امنيت اجتماعي به شمار مي‌آيند. تاريخ‌نگاري با كاركردهايي چون فراهم آوردن معرفت اجتماعي، هويت‌سازي فردي و جمعي، مشروعيت سازي براي دولت و واحدهاي سياسي و زمينه‌سازي براي برقراري همبستگي اجتماعي و كنش سياسي ـ اجتماعي مشترك، سهم چشمگيري در ارتقاي امنيت اجتماعي ايفا مي‌كند.