بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كاهش استرس ادراك شده و افزايش سازگاري اجتماعي جوانان مبتلا به اختلال بينايي

مقدمه و اهداف جوانان مبتلا به اختلال بينايي در مقايسه با جوانان بينا، استرس ادراك شده بيشتر و سازگاري اجتماعي كمتري را تجربه مي كنند. از همين رو، پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) بر كاهش استرس ادراك شده و افزايش سازگاري اجتماعي جوانان مبتلا به اختلال بينايي انجام گرفت. مواد و روش ها جامعه پژوهش حاضر شامل تمام جوانان نابينا و كم بيناي شديد 20 تا 35 ساله شهر اصفهان بود كه در سال 1397 در سازمان بهزيستي شهرستان اصفهان و انجمن هاي نابينايان داراي پرونده بودند. از بين اين افراد، 40 نفر به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه هاي استرس ادراك شده كوهن (1983) و زيرمقياس سازگاري اجتماعي پرسشنامه شخصيت كاليفرنيا (1939) بود. داده ها با روش تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و با استفاده از نرم افزار SPSS24 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها يافته‌ ها نشان داد كه در مرحله پس آزمون، گروه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در مقايسه با گروه كنترل، نمرات كمتري در استرس ادراك شده و نمرات بيشتري در سازگاري اجتماعي داشتند (0/01 p) و اين الگو پس از گذشت يك ماه از درمان، همچنان باقي ماند (0/05 p). نتيجه گيري به نظر مي رسد كه ACT، درماني نويدبخش براي كاهش استرس ادراك شده و افزايش سازگاري اجتماعي جوانان مبتلا به اختلال بينايي باشد.