اثر دونپزيل و هيوسياموزيد بر بهبود حافظه فضايي در رت هاي مبتلا به آلزايمر

زمينه و هدف: بيماري آلزايمر يك بيماري مغزي ازبين‌برنده اعصاب است كه به مرور حافظه و مهارت‌هاي شناختي را تخريب مي‌كند. در اين بيماري تجمع بتا آميلوئيد، استرس اكسيداتيو، نقص در سيستم كولينرژيك و التهاب منجر به مرگ نورون‌ها و نهايتاً ‌انحطاط مغزي مي‌شود. دونپزيل و هيوسياموزيد داراي تأثيرات مهاري بر اين عوامل بيماري‌زا هستند. هدف اين مطالعه، بررسي تأثير اين دو تركيب بر حافظه و يادگيري موش‌هاي صحرايي آلزايمري بود. مواد و روش ها: در مطالعه تجربي حاضر، شصت رت نر نژاد ويستار با سن تقريبي هفت هفته در گروه‌هاي كنترل (آب و غذاي معمولي دريافت كردند)؛ PBS (تحت عمل جراحي قرار گرفته و PBS دريافت كردند)؛ آلزايمر اول (تحت عمل جراحي آلزايمري، بتا آميلوئيد دريافت كردند)؛ آلزايمر دوم (پس از جراحي آلزايمري روزانه يك سي‌سي نرمال‌سالين دريافت مي‌كردند) و گروه‌هاي تيمار كه پس از آلزايمري شدن به مدت 28 روز، روزانه 10 ميلي‌گرم بر كيلوگرم هيوسياموزيد (گروه هيوسياموزيد) و 4 ميلي‌گرم بر كيلوگرم دونپزيل (گروه دونپزيل) به صورت گاواژ دريافت كردند، تقسيم شدند. براي ارزيابي يادگيري و حافظه از آزمون ماز آبي موريس استفاده شد. داده‌ها توسط آزمون آناليز آماري وان وي آنووا (One way) و آزمون Post Hoc (پست هاك) بررسي شدند. ملاحظات اخلاقي: مجوز تحقيق توسط كميته اخلاق در پژوهش‌هاي زيست‌پزشكي دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم و تحقيقات با كد IR.IAU.SRB.REC 1397.057 صادر شد. يافته ها: تزريق بتا آميلوئيد موجب آسيب بسيار به حافظه شد. گروه‌هاي تيمار با هيوسياموزيد و دونپزيل نسبت به گروه آلزايمري، زمان و مسافت كمتري را براي يافتن سكوي پنهان سپري كردند (001/P 0) و در مرحله يادآوري كه قبلاً سكوي پنهان قرار داشت نيز زمان بيشتري را در ربع محلي گذراندند (001/P 0). نتيجه گيري: تيمار با هيوسياموزيد و دونپزيل موجب بهبود حافظه فضايي در موش‌هاي آلزايمري مي‌شود. به نظر مي‌رسد اين تركيبات در پيشگيري و درمان بيماري آلزايمر نقش بارزي داشته باشند.