عناصر پايدار معماري در بناهاي دوره ال بويه با تاكيد بر زيبايي شناسي نقوش

دوره حكومت آل بويه (322-448ق)، يكي از ادوار مهم از نظر فرهنگي و تمدني در تاريخ ايران بوده است. از اين دوره آثاري بر جاي مانده كه نشان دهنده معماري اين دوره است. بررسي ماهيت معماري اين دوره و عناصر آن مي تواند سير معماري در ايران و تحولات آن در اين دوره را آشكار سازد. ‌اين پژوهش با روش توصيفي تحليلي و روش گردآوري اطلاعات كتابخانه اي انجام شده است. يافته هاي تحقيق حكايت از آن دارند كه در دوره آل بويه، معماري صدر اسلام با تغييرات فرهنگي دوره ساساني و استفاده از بهينه هاي فرهنگي و برداشت هاي اجتماعي و مذهبي داراي عناصر بنيادي در قالب نوآوري بود. به طريقي كه هم يادآور دوره گذشته است و هم بيان پديده تنوع در سير تطور معماري ايراني است. مصالح معماري صدر اسلام با اتكا به شرايط محيط پيرامون شامل چينه، خشت، آجر و سنگ است. در بيشتر مناطق ايران استفاده از خشت و چينه از گذشته تاكنون مورد استفاده قرار داشته اند زيرا مصالح همواره بوم آور بوده و از همان محيط و پيرامون تأمين مي شدند. تزئينات بناهاي صدر اسلام اتكاء به تزئينات ادوار پيش از خود دارد و به عبارتي رنگ گذاري تاريخي طولاني است چنان كه در اولين معابد پيش از تاريخ از آن استفاده شده است. در دوره آل بويه نيز تركيبي از معماري برگرفته از فرهنگ اسلامي و معماري برجاي مانده از دوره ايران باستان به چشم مي خورد كه انعكاس آن را مي توان در كاربست نقوش تزييني در كنار مصالح و مواد معماري كهن مشاهده كرد. اهداف پژوهش 1.بازشناسي عناصر معماري پايدار در بناهاي دوره آل بويه. 2. بررسي زيباشناسي نقوش در معماري دوره آل بويه. سؤالات پژوهش 1.معماري در دوره آل بويه داراي چه ويژگي ها و عناصري بوده است؟ 2. نقوش و طرح ها چه جايگاهي در معماري دوره آل بويه داشته اند؟