بررسي مؤلفه‌هاي مفهوم كارگر در حقوق تطبيقي

تعيين مفهوم كارگر به‌عنوان موضوع حقوق كار، ازجمله مسائل محل بحث در نظام حقوقي كشورهاي جهان بوده است و تبيين دقيق مؤلفه‌هاي اين مفهوم به تعيين قلمرو حقوق كار منجر مي شود. اين پژوهش در راستاي دستيابي به مؤلفه هاي اين مفهوم، به مطالعه تطبيقي حقوق كار نظام هاي مختلف حقوقي اعم از روميژرمني و كامن لاو در كشورهايي همچون فرانسه، آفريقاي جنوبي، آمريكا، مصر، اردن، ژاپن و ... پرداخته و با مقايسه معيارهاي ارائه‌شده در تعريف عنوان كارگر در قانون، رويه عملي دادگاه ها و دكترين كشورهاي مورد مطالعه و دسته بندي اين معيارها تحت عناوين كلي، چهار مؤلفه عمده براي مفهوم كارگر شناسايي نموده است. اين عناصر مفهومي شامل «شخص حقيقي بودن كارگر»، «قائم به شخص بودن كار او»، «دريافت حق السعي از كارفرما» و «تبعيت حقوقي و اقتصادي از كارفرما» هستند كه در رسيدگي به اختلافات و دعاوي اين حوزه مي تواند در مراجع قضايي و شبه قضايي كشور مورد توجه قرار گيرد.