تأثير روش‌هاي مختلف كم آبياري بر صفات فيزيولوژيكي ذرت دانه‌اي (.Zea mays L)

شيوه‌هاي نوين آبياري ضمن افزايش راندمان مصرف آب، كمك به رفع مشكل كمبود آب مورد نياز بخش كشاورزي مينمايد. پژوهش حاضر به بررسي روش‌هاي مختلف كم آبياري و تأثير آن بر خصوصيات فيزيولوژيكي ذرت دانه‌اي مي‌پردازد. بدين منظور آزمايشي در سال 1395در قالب طرح بلوك‌هاي كامل تصادفي با 18 تيمار و سه تكرار در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي دانشگاه بيرجند انجام شد. تيمارهاي آزمايش شامل دو تيمار آبياري كامل و پرآبياري و 16 تيمار كم آبياري در دو سطح 75 و 50 درصد نياز آبي طي دوره رويشي و كل فصل رشد گياه به روش‌هاي سنتي و خشكي موضعي ريشه با آبياري يك درميان ثابت جويچه‌ها و آبياري متناوب جويچه‌ها به ترتيب بعد از يك و دو نوبت آبياري بود .بالاترين ميانگين‌هاي بدست آمده در صفات ارتفاع بوته، طول بلال، شاخص سطح برگ، هدايت روزنه‌اي و محتواي نسبي آب برگ، در تيمار پرآبياري مشاهده شد. طول بلال در تيمار كم آبياري به روش خشكي موضعي ريشه با جوي و پشته يك درميان ثابت (CI75T) به ميزان 14.7 سانتي متر، اختلاف معني‌داري با تيمار آبياري كامل نشان نداد. بيشترين افزايش شاخص سطح برگ طي رشد به ترتيب براي تيمارهاي 2PRD75V، 2PRD50V و 1PRD50V به ميزان 33.20، 30.28 و 25 درصد بود. كمترين هدايت روزنه‌اي در تيمار 2PRD75T مشاهده شد كه در مقايسه با تيمارهاي 125 و 100 درصد نياز آبي به ترتيب 64.58 و 58.17 درصد بود. كمترين ميزان محتواي نسبي آب برگ در تيمار آبياري سنتي DI50V مشاهده شد. بر اساس نتايج بدست آمده، اختلاف ناشي از اعمال تنش در تيمارهاي كم آبياري موضعي ريشه كمتر از اين اختلاف در تيمارهاي كم‌آبياري سنتي (نسبت به آبياري كامل) بود. بنابراين، استفاده از روش‌هاي كم آبياري ضمن كاهش جزيي رشد محصول، راهكاري مناسب براي مقابله با معضل بحران آب در زراعت ذرت در بيرجند مي‌باشد.