بررسي سبك طراحي تصاوير نوگرايانه استعاري در شعر معاصر

استعاره از اساسيترين وجوه زبان تخيّلي و عنصري كانوني در فرآيند ارتباطي شمرده ميشود. استعاره را ميتوان هم افزوده اي بر واقعيتها دانست و هم راهي براي تجربه واقعيتها. شعر به مدد تركيبات جديدي از انديشه ها و فرآيند استعاره هاي نوآور ديرياب است كه ميتواند، قوه تخيل را تغذيه و حتي آن را برملا سازد. استعاره بيش از عناصر ديگر شعر، در نوآوري و ايجاد سبك شخصي، نقش به سزايي ايفا ميكند. در شعر گذشتگان،خاقاني از نظر آفرينش استعارات بديع و ديرياب از خلاقترين شعراي فارسيگو بشمار ميرود. شاعران معاصر نيز در خلق تصاوير استعاري به شيوه هاي گوناگون از جمله آميزش اين تصاوير با تصاوير ديگر، هنرنماييهايي كرده اند. شناخت اين طراحيها و آگاهي به آميزش تصاوير استعاري با ديگر تصاوير شعري، موجب پربار شدن ذهن مخاطب در شناخت تصاوير استعاري خواهد شد. نويسنده در اين مقاله قصد پاسخگويي به اين پرسش دارد؛ كه سبك طراحي تصاوير نوگرايانه استعاري در شعر معاصر چگونه است؟ اين مقاله ميكوشد، به روش توصيفي- تحليلي با ذكر نمونه هايي گزينشي از شعر معاصر، خواننده را به اين شيوه ها، در تصويرپردازيهاي نوين استعاري، آگاه و زمينه هاي مناسب را براي بحثي جديد در حوزه صورخيال فراهم سازد.