بررسي گونه‌هاي طنز پردازي و سبك فكري نويسندگان مكتب داستان‌نويسي اصفهان (با تكيه بر آثاري از هوشنگ گلشيري، بهرام صادقي و محمد كلباسي)

طنز از گونه‌اي از ادبيات غنايي است كه به‌قصد اصلاح نابه‌سامانيها، معايب و نقايص جامعه ايجاد ميشود و از جهت دورنمايۀ انتقادي، ميتواند مؤثرترين نوع نقد به‌حساب آيد. اين شيوۀ بياني ديدگاهي است كه نارسايي‌هاي جامعه را به بهترين شيوه به‌تصوير ميكشد ، صادقي و كلباسي داستان‌نويسان معاصر ايراني مكتبي موسوم به مكتب اقليمي اصفهان هستند كه به‌دليل برخورداري از روحيات حساس و موشكافانه آثاري را خلق كرده‌اند كه گرچه در زمرۀ آثار طنز به‌معناي صِرف و محض نيست اما زبان و بيان كنايي، پر طعن و تعريض و گاه آميخته به شوخ‌طبعي آنان كه براي طرح ماجرا مورد استفاده قرار ميدهند، سبب خلق آثاري شده است كه ميتوان آنها را از جنبۀ طنزآميز و گونه‌هاي طنز مورد واكاوي و بررسي قرار داد. در مجموع پرسش اصلي اين پژوهش آن است كه سبك فكري اين سه نويسنده در بافت پيچيده، پنهان و پرتعمق داستانهايشان به چه صورت است؟ پاسخ بايد بيان كرد كه هدف اين سه نويسنده در وهلۀ اول طنزپردازي نيست بلكه آنان براي انتقادات اجتماعي خود و خرده‌ گيري بر بحرانهايي كه هويت انسان معاصر را تحت‌الشعاع خويش قرار داده است دست به دامان ابزار طنزپرداري آن‌هم از گونۀ طنز تلخ و سياه شده‌اند. در اين پژوهش به بررسي آثار هوشنگ گلشيري، بهرام صادقي و محمد كلباسي از جهت گونه ‌هاي طنز و تحليل و نتيجه‌گيري داده ‌ها به‌شيوۀ بررسي سبك فكري بر اساس روش توصيفي- تحليل بر‌مبناي داده ‌هاي كتابخانه ‌اي پرداخته‌ايم.