بررسي خواص فيزيكوشيميايي موسيلاژ باميه و مقايسه كارآيي استخراج دو روش حلال و فوق بحراني

خواص درماني باميه از پلي‌ساكاريدهاي موجود در غلاف مي‏باشد كه قسمت اعظم آن در بخش لزجي گياه وجود دارد و موسيلاژ خوانده مي‌شود. بخش اعظم موسيلاژ از كربوهيدرات‌ها تشكيل شده است و خاصيت اصلي آن در مواجه شدن با مولكول‌هاي آب است كه به‌صورت ژل در مي‌آيد و در صنايع مختلف كاربرد دارد. موسيلاژ در صنايع غذايي به‌عنوان پايدار ننده و امولسيفاير كاربرد دارد و در صنايع داروسازي براي كنترل آزادسازي قرص‏ها و توليد شربت استفاده مي‏شود. هدف از اين تحقيق بهينه‌سازي شرايط استخراج موسيلاژ از باميه به دو روش حلال و روش فوق بحراني جهت يافتن نقاط بهينه استخراج مي‏باشد. به‌منظور به‌دست آوردن مدل رياضي و يافتن بيشترين تاثير پارامتر‏ها بر پاسخ از روش سطح پاسخ استفاده شده است. در روش استخراج با حلال متغيرهاي دما، زمان و نسبت حلال به ماده جامد براي رسيدن به حداكثر ميزان بازده، به‌ترتيب ˚C60، min 224 و 48 به‌دست آمدند و دما و نسبت حلال به ماده جامد به‌ترتيب بيشترين تاثير را بر بازده استخراج داشت. در روش استخراج فوق بحراني دما، فشار و زمان به‌عنوان متغيرهاي مستقل در نظر گرفته شدند و براي رسيدن به حداكثر بازده به‌ترتيب ˚C50، bar 25.5 وmin 135 به‌دست آمد. ميزان بازده موسيلاژ استخراجي در نقطه بهينه در روش استخراج با حلال 5.42 و در روش فوق بحراني 1.69 درصد بود. درصد بازده استخراج موسيلاژ در روش فوق بحراني كمتر از روش خيساندن شد اما ميزان حلال مصرفي و زمان استخراج در روش خيساندن بيشتر از روش فوق بحراني بود. عصاره حاصل از روش فوق بحراني توسط GCMS آناليز شد و نتيجه حاكي از حضور پلي‌ساكاريدها در نمونه مي‌باشد.