طراحي و بهينه سازي رهايش متفورمين از نانوكامپوزيت كيتوزان/ اكسيد روي

متفورمين اثر انسولين را تقويت كرده و حساسيت سلولها به انسولين را افزايش مي دهد. در اين تحقيق نانو ذرات اكسيد روي به روش سلژل تهيه شده و از طراحي آزمايش با استفاده از از روش سطح پاسخ كامپوزيت مركزي براي بهينه سازي نانوذرات بر اساس متغيرهاي (وزن استات روي (گرم) (X1) ، حجم تري اتانول آمين (ميلي ليتر) (X2) استفاده شده است. . اندازه نانوذرات بهينه سازي شده 21.27 ± 28 nm ، پتانسيل زتا 1.64 ± 25.54 mV و PdI مقدار 0.05 ± 0.168 توسط پراكندگي نور پويا (DLS) گزارش شده است. در مرحله بعد از پليمر كيتوزان براي بهبود سازگاري محيطي و خصوصيات مكانيكي نانوذرات ، افزايش كنترل رهاسازي دارو استفاده شد و در نهايت متفورمين روي نانوكامپوزيت بارگذاري شد. خواص ساختاري با استفاده از ميكروسكوپ الكتروني روبشي (SEM) پراش پرتوي ايكس (XRD) ، طيف سنجي مادون قرمز تبديل فوريه (FTIR) ، پراكندگي نور پويا (DLS) مورد بررسي قرار گرفت. تصاوير SEM نشان مي دهد كه متوسط ​​اندازه نانوكامپوزيت 40 نانومتر است. همچنين نتايج الگوهاي XRD و تصاوير SEM با يكديگر سازگار است و متوسط ​​اندازه ذرات يكسان است. اسپكتروفتومتري مادون قرمز وجود كيتوزان مورد استفاده براي پوشش نانوذرات بر روي سطوح آنها را نشان داد و بارگذاري متفورمين را تأييد كرد. رهايش برون تني متفورمين از نانوكامپوزيت در يك ساعت اول در محيط شبيه سازي شده معده و سپس محيط روده با بافرفسفات (pH = 7.4) انجام شد و ميزان جذب با استفاده از اسپكتروفتومتر در 233 نانومتر اندازه گيري شد. متفورمين ، محلوليت بالايي در آب دارد و از آن جايي كه تهيه فرم آهسته رهش داروها با حلاليت بالا، مشكل مي باشد؛ هدف از اين مطالعه طراحي فرمولاسيون آهسته رهش متفورمين با پروفايل مناسب بوده كه توانسته آزادسازي را بدون رهايش انفجاري تا 120 ساعت كنترل كند.