بررسي تطبيقي ابزار‌هاي انسجام در «سورۀ مزَّمِّل» و ترجمۀ آن از موسوي گرمارودي بر پايۀ نظريّۀ انسجام متن هليدي و حسن

انسجام به سازوكار درون‌متني زبان گفته مي‌شود كه سخنور را در ايجاد و برقراري ارتباط در هر جمله يا بين جملات ياري مي‌دهد؛ به‌عبارت‌ديگر، انسجام به روابط ساختاري-واژگاني متن اطلاق مي‌شود. در پژوهش حاضر به بررسي انسجام متن بر اساس الگوي هليدي (1976) و نظريّۀ مكمل حسن (1984) با هدف بررسي ميزان هماهنگي انسجام در سورۀ مباركۀ «مزَّمِّل» و ترجمۀ آن از موسوي گرمارودي پرداخته شده است. از نتايج اين پژوهش استنباط مي‌شود كه در اين سوره و ترجمه آن، انواع عوامل انسجامي در سطح غير ساختاري وجود دارد: «انسجام واژگاني» كه شامل تكرار، هم‌معنايي، تضاد، شمول معناي، جزء و كل و هم چنين عوامل موردي ازجمله برابري و نام گذاري است و «انسجام دستوري» كه شامل انواع ارجاع، جانشيني و حذف است. از رهگذر اين پژوهش هم مي‌توان به پيوند منسجم ميان اجزاي سوره و ترجمۀ منتخب پي برد كه هم راهي براي شناخت اعجاز قرآن است و هم از درصد بالاي مشابهت متن مقصد با متن مبدأ در نحوۀ كاربست عوامل انسجام مي‌توان دريافت كه مترجم در انتقال مفاهيم ترجمه موفق بوده است.