اثربخشي برنامه فرزندپروري مثبت بر كم‌توجهي و بيش‌فعالي- تكانشگري كودكان مبتلا به اختلال كم‌توجهي و بيش‌فعالي

هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي برنامه فرزندپروري مثبت بر كم‌توجهي و بيش‌فعالي تكانشگري كودكان مبتلا به اختلال كم‌توجهي و بيش‌فعالي بود. جامعه آماري شامل تمامي كودكان مبتلا به اختلال كم‌توجهي و بيش‌فعالي دوره دبستان شهرستان خميني‌شهر و والدين آن‌ها در سال تحصيلي 1397-98 بود. روش از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. تعداد نمونه در اين مطالعه 30 كودك (13 دختر و 17 پسر) بود كه به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و از والدين آن‌ها جهت شركت در پژوهش دعوت شد. والدين به‌صورت گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. گروه آزمايش مداخلات درماني هشت جلسه‌اي مربوط به برنامه فرزندپروري مثبترا در طي دو ماه به‌صورت هفته‌اي يك جلسه 90 دقيقه‌اي دريافت نمودند. ابزارهاي سنجش شامل پرسشنامه اختلال كم‌توجهي و بيش‌فعالي كانرز فرم معلمان (CADHDQ) و مقياس درجه‌بندي مشكلات رفتاري كودكان (ويژه والدين) (CBPRS) بود. تجزيه‌وتحليل داده‌ها توسط نرم‌افزار 23-SPSS با استفاده از روش‌هاي آمار توصيفي و تحليل كوواريانس صورت گرفت.نتايج نشان داد كه برنامه فرزندپروري مثبتبر كم‌توجهي (0.001 p) و بيش‌فعالي تكانشگري (0.001 p) كودكان مبتلا به اختلال كم‌توجهي و بيش‌فعالي تأثير معنادار دارد. يافته‌هاي پژوهش حاضر بيانگر آن بودند كه برنامه فرزندپروري مثبتبا بهره‌گيري از روش‌هاي فرزندپروري بهنجار و اصول ارتباطي مناسب به‌عنوان يك روش كارآمد جهت كاهش كم‌توجهي و بيش‌فعالي تكانشگري كودكان مبتلا به اختلال كم‌توجهي و بيش‌فعالي مورد استفاده قرار گيرد.