طبقه‌بندي استان‌هاي ايران از منظر شاخص اقتصاد دانش‌بنيان منطقه‌اي با استفاده از الگوريتم خوشه‌بندي k-means و c-means فازي

اقتصاد دانش‌بنيان، جديدترين الگوي توليد در عصر حاضر بوده و تاكنون، دستاوردهاي كم‌نظيري براي طيف گسترده‌اي از كشورهاي مختلف به همراه داشته است. هدف اين مقاله، طبقه‌بندي استان‌هاي ايران از منظر اقتصاد دانش‌بنيان مي باشد. طبقه‌بندي استان‌ها بر اساس ميزان تشابه آنها در دستيابي به الگوي توليد دانش‌بنيان، نخستين گام براي يك برنامه‌ريزي صحيح و واقع‌بينانه است. از نسخۀ يكساني براي استان‌هاي با وضعيت متفاوت، نمي‌توان استفاده كرد. شاخص اقتصاد دانش‌بنيان منطقه‌اي در سه محور اصلي آموزش، نوآوري و فنّاوري اطلاعات و ارتباطات و بر اساس 15 زيرشاخص، تعريف، و طبقه‌بندي، بر اساس تكنيك خوشه‌بندي يكي از شاخه‌هاي يادگيري بدون نظارت انجام، و براي اين منظور، دو الگوريتم kmeans و cmeans فازي به طور همزمان به كار گرفته شده است تا مقايسه نتايج آنها امكان‌پذير شود. تعداد خوشه بهينه نيز از طريق ضريب سيلوئيت[1] محاسبه شده است. اين ضريب، همچنين ميزان درستي نتايج خوشه‌بندي را نشان مي‌دهد. خوشه‌بندي بر اساس الگوريتم cmeans فازي و در حالت 6 خوشه با ضريب سيلوئيت 77/0 مناسب‌ترين طبقه‌بندي براي هدف پژوهش است. نتايج نشان مي‌دهد، ناهمگوني مشهودي بين استان‌هاي مختلف از نظر اقتصاد دانش‌بنيان وجود دارد. تهران و البرز در خوشه‌هاي جداگانه و جزء طبقات پيشرو نسبت به سايرين قرار دارند؛ در حالي كه بيش از نيمي از استان‌ها در خوشۀ انتهايي طبقه بندي مي شوند.