ارزيابي ارتباط بين سن سنگ‌هاي رسوبي با دوام آنها در محيط‌هاي تخريبي

به دليل گسترش سطحي بسيار زياد سنگ هاي رسوبي در سطح زمين و قرارگيري بسياري از سازه‌هاي عمراني بر روي آنها، شناخت اين سنگ ها از اهميت بسيار زيادي برخوردار مي باشد. اين شناخت در محيط‌هاي تخريبي همچون سواحل به دليل وجود عوامل مخرب داراي اهميت بيشتري است. از مهمترين عوامل مؤثر روي نتايج پارامترهاي مهندسي، سن تشكيل سنگ هاي رسوبي است. هدف از اين تحقيق بررسي ميزان تأثير سن سنگ روي پايداري موج‌شكن به منظور انتخاب مصالح مناسب تر براي ساخت موج شكن مي باشد. روش تحقيق شامل بازديد صحرايي از تعدادي از موج‌شكن هاي سواحل جنوبي و شمالي ايران، بررسي پارامترهاي سنگ‌شناسي و سازه اي مصالح سنگي لايه حفاظ، انجام آزمايش‌هاي مهندسي جهت كمك به سنجش دوام و ارزيابي تأثير سن مصالح سنگي بر نتايج و عملكرد اين مصالح مي باشد. نتايج نشان‌دهنده اولويت انتخاب مصالح با تركيب سيليسي همچون ماسه‌سنگ نسبت به مصالح كربناته در سن زمين‌شناسي يكسان مي باشد. همچنين افزايش سن مصالح سنگي (از پليستوسن تا كرتاسه) سبب افزايش دانسيته سنگ (از 1.59 تا 2.45 گرم بر سانتيمتر مكعب)، كاهش تخلخل (از 44.7 تا 0.41 درصد) و جذب آب (از 29.6 تا 0.21 درصد)، افزايش پارامترهاي مقاومتي شامل افزايش مقاومت فشاري تك محوري (از 5 تا 111.19 مگاپاسكال)، افزايش بارنقطه اي (از 1.2 تا 5.12 مگاپاسكال) و افزايش مقاومت كششي (از 0.10 تا 16.56 مگاپاسكال) و كاهش افت ناشي از فرايندهاي سايشي، ضربه اي و شيميايي شامل كاهش افت ارزش ضربه اي (از 54.30 تا 10.94 درصد)، افزايش شاخص دوام وارفتگي (از 82.10 تا 99.44 درصد)، كاهش افت سلامت سنگ (از 28.50 تا 0.038 درصد) و كاهش افت سايش لس آنجلس (از 71.57 تا 22.67 درصد) مي گردد.