نقش ميانجي گر راهبردهاي فراشناختي درارتباط بين باورهاي معرفت شناختي با يادگيري خودراهبر در دانش‌آموزان

هدف پژوهش حاضر، تعيين تأثير باورهاي معرفت‌شناختي و راهبردهاي فراشناختي بر يادگيري خودراهبر در دانش‌آموزان در سال تحصيلي 99ـ1398 است. پژوهش ازنوع مطالعات توصيفي ـ همبستگي است و جامعه آماري پژوهش شامل تمامي دانش‌آموزان مقطع متوسطه دوم شهر چايپاره به تعداد 1900 نفر است. از اين جامعه، نمونه‌اي به حجم 320 نفر بااستفاده از جدول مورگان به‌روش نمونه‌گيري خوشه‌اي مرحله‌اي انتخاب شده‌اند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات شامل پرسش‌نامه معرفت‌شناختي شومر (2005)، مقياس يادگيري خودراهبر فيشر، كينگ و تاگو (2001) و پرسش‌نامه حالت فراشناختي اونيل و عابدي (1996) است. تجزيه و تحليل داده‌ها بااستفاده از روش‌هاي تحليل رگرسيون و تحليل مسير انجام شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه باورهاي معرفت‌شناختي قادر به تبيين 19 درصد از واريانس راهبردهاي فراشناختي به‌شيوه منفي و همچنين متغيرهاي باورهاي معرفت‌شناختي به‌شيوه منفي و راهبردهاي فراشناختي به‌شيوه مثبت به‌طور هم‌زمان قادر به تبيين 34 درصد از واريانس يادگيري خودراهبر هستند. همچنين راهبردهاي فراشناختي نقش ميانجي معني‌داري دررابطه بين باورهاي معرفت‌شناختي و يادگيري خودراهبر ايفا مي‌كنند (05/0p ). باتوجه به يافته‌ها چنين نتيجه‌گيري مي شود كه مسير مستقيم از باور معرفت‌شناختي به يادگيري خودراهبر و راهبردهاي فراشناختي و مسير مستقيم از راهبرد فراشناختي به يادگيري خودراهبر از نظر آماري معني‌دار هستند. بنابراين باورهاي معرفت‌شناختي به‌شيوه منفي و راهبردهاي فراشناختي به‌شيوه مثبت قادر به‌ پيش‌بيني يادگيري خودراهبر دانش‌آموزان هستند.