اثر تنش شوري بر خصوصيات ريشه گوجه‌فرنگي (’Saint Pierre‘) و عملكرد آن تحت مديريت زمان آبياري

از مهم ترين مشكلات در اراضي تحت كشت ايران مي توان به وضعيت نامناسب كيفي و كمي منابع آب در سطح كشور اشاره كرد. در اين تحقيق، اثر مقادير مختلف شوري آب آبياري بر عملكرد و خصوصيات ريشه گوجه فرنگي با مديريت هاي مختلف زمان آبياري در شهرستان اردبيل مورد بررسي قرار گرفت. تيمارهاي آزمايش شامل شوري آب آبياري (در چهار سطح 1.5، 2.5، 4 و 7 دسي زيمنس بر متر) و زمان اعمال آبياري (آبياري در سه زمان، به ترتيب 40، 50 و 65 درصد تخليه مجاز رطوبتي) در چهار تكرار اجرا شدند. نتايج اين تحقيق نشان داد شوري آب آبياري داراي اثر معني دار (p 0.01) بر وزن، قطر و حجم ريشه، ميزان تبخير و تعرق، زه آب خروجي و عملكرد گوجه فرنگي مي باشد. همچنين تيمارهاي شوري آب آبياري 2.5 و 7 دسي‌زيمنس بر متر داراي بيشنه و كمينه عملكرد گوجه فرنگي به ترتيب برابر 114.9 و 37.58 گرم بودند. از طرفي، افزايش شوري آب آبياري از 1.5 به 2.5 دسي زيمنس بر متر و افزايش تخليه مجاز رطوبتي از 40 به 50 درصد تفاوت معني داري بر عملكرد گوجه فرنگي نداشت. به طور كلي نتايج اين مطالعه نشان داد استفاده از آب هاي داراي شوري قابل قبول، مي تواند يكي از راهكارهاي جبران و كاهش مشكلات منابع آب موجود باشد، كه البته اين امر بايد با رعايت مديريت شوري و آبشويي خاك همراه باشد.