«كاركرد نحو روايي (مدل كنشگران) و پيرنگ در منظومه ي ويس و رامين»

گذر از سليقه در توصيف و ارزيابي كيفيت اثر ادبي و به‌كارگيري نقد ادبي در جايگاه مرجعي علمي براي ارزش‌گذاري آثار، مطلوبي است كه همواره بسياري از نظريه‌پردازان و منتقدان ادبي در پي آن هستند. روايت‌شناسي با تحليل نظام حاكم بر روايت‌ها و كشف ارتباط ميان عناصر سازنده‌ي روايت، در اين راستا مي‌كوشد. در اين نوشتار كوشش شده است تا ساختار روايي داستان ويس و رامين به‌عنوان يكي از برجسته‌ترين منظومه‌هاي غنايي، بررسي‌ شده و نحو روايي و در پي آن پيرنگي كه مدل كنشگران بر بستر آن قرار مي‌گيرد، تحليل شود. پژوهش حاضر به روش توصيفي‌تحليلي و منابع به‌كاررفته در آن اسنادي‌كتابخانه‌اي است. دستاوردهاي پژوهش گوياي اين است كه جايگاه والاي اين منظومه در ادبيات روايي به‌دليل كاركرد درست عناصر در قوانين روايت‌شناسي است. طرح داستان از ساختار و انسجام روايي برخوردار بوده و چهار نحو روايي دارد كه همگي در خدمت روايت هستند.