پيش‌بيني رضايت زناشويي بر اساس شادكامي و كيفيت زندگي در زوجين شهر تهران

هدف از اين پژوهش، پيش‌بيني رضايت زناشويي بر اساس شادكامي و كيفيت زندگي در زوجين شهر تهران بود. طرح پژوهش، توصيفي همبستگي بود. جامعۀ آماري پژوهش، همۀ زوج‌هاي منطقه ۱۱ و ۱۲ شهر تهران در سال 97-96 بودند. تعداد 150 نفر (75 زن و 75 مرد) از طريق نمونه‌گيري در دسترس، براي پاسخگويي به سه پرسشنامۀ پژوهش، شامل مقياس 29 سؤالي شادكامي آكسفورد (Hill Argyll, 2002)، مقياس 26 سؤالي كيفيت زندگي (World Health Organization, 1996) و مقياس 47 سؤالي رضايت‌مندي زناشويي (Olson, 1997)، انتخاب شدند. به‌منظور تحليل داده‌ها، از رگرسيون گام‌به‌گام استفاده شد. نتايج نشان داد، رابطۀ خطي بين متغير رضايت زناشويي و مؤلفه‌هاي پيش‌بين، به لحاظ آماري معني‌دار است (0.001 p). به اين معني كه شادكامي و كيفيت زندگي، قادر به پيش‌بيني رضايت زناشويي زوجين هستند (0.001 p). همچنين، نتايج نشان دادند، متغيرهاي كيفيت زندگي و شادكامي به ترتيب با انحراف معيار 0.26 و 0.15 مي‌توانند 6 درصد از واريانس رضايت زناشويي را پيش‌بيني كنند و متغير كيفيت زندگي نقش بيشتر و شادكامي، نقش كمتري در پيش‌بيني رضايت زناشويي دارد. درنتيجه شادكامي و كيفيت زندگي، نقش بسزايي در پيش‌بيني رضايت زناشويي دارند. درواقع شادكامي و كيفيت زندگي، باعث افزايش مهارت‌هاي زندگي زناشويي و به تبع آن، رضايت زناشويي مي‌گردد؛ بنابراين در طراحي برنامه‌هاي آموزشي و درماني مبتني بر افزايش رضايت زناشويي، بايد به شادكامي و كيفيت زندگي زوجين، توجه ويژه‌اي، مبذول گردد.