فراتحليل تحقيقات انجام‌شده پيرامون رابطه بين تاب‌آوري و رضايت از زندگي

رضايت از زندگي يكي از مؤلفه‌هاي مهم بهزيستي است كه سطوح پايين آن در بين افراد پيامدهاي منفي زيادي به همراه دارد. تحقيقات بسياري بر روي عوامل مؤثر بر رضايت از زندگي انجام‌شده است كه يكي از اين عوامل تاب‌آوري است. در اين راستا، هدف از پژوهش حاضر جمع‌آوري و يكپارچه‌سازي نتايج رابطه بين تاب‌آوري و رضايت از زندگي و محاسبۀ اندازه اثر آن‌ها با استفاده از الگوي پژوهشي فراتحليل بوده است. به‌منظور پاسخگويي به سؤال فراتحليل، از مجموعه پژوهش‌هاي انجام‌شده دربارۀ رابطۀ تاب‌آوري و رضايت از زندگي در سطح كشور، 11 پژوهش كه ازلحاظ روش‌شناختي موردقبول بود و ملاك‌هاي درون‌گنجي را داشت، براي انجام فراتحليل انتخاب شد. بازۀ زماني مطالعات از سال 1385 تا 1398 بوده است. پژوهش حاضر با بهره‌گيري از روش تركيب اندازه اثر به روش Schmitt and Hunts نشان داد كه ميانگين اندازه اثر مربوط به رابطۀ تاب‌آوري و رضايت از زندگي در ايران براي مدل اثرات ثابت برابر 0.411 و براي اثرات تصادفي برابر 0.422 است كه هر دو در سطح 0.000 معنادار هستند؛ بنابراين ميانگين اندازه اثر پژوهش حاضر 0.422 است و اين مقدار با توجه به معيار Cohn در حد متوسط است.