بررسي تأثير گسترش راه‌هاي روستايي بر شاخص فقر روستايي در استان‌هاي ايران

پيامدهاي نامطلوب اقتصادي، اجتماعي و سياسي فقر، دولت ها را بر آن داشته تا بهبود وضعيت فقرا را در صدر اولويت هاي خود قرار دهند. از اين رو براي سياست گذاران شناخت درست از ميزان فقر و نيز بررسي چگونگي اثر گذاري متغيرهاي اقتصادي و ساير عوامل تأثيرگذار بر آن به ويژه در مناطق روستايي، اهميت بالايي دارد. هدف اين تحقيق بررسي تأثير گسترش راه هاي روستايي بر فقر در مناطق روستايي 28 استان كشور طي دوره 13951380، با استفاده از ريز داده هاي طرح هزينه درآمد خانوار مي باشد. براي اين امر ابتدا شاخص فقر سن براي مناطق روستايي كشور به تفكيك استان ها محاسبه شده است. اين شاخص نشان مي دهد، فقر در سال هاي انتهايي دوره مورد بررسي براي كل كشور و نيز اكثر استان ها افزايش يافته است. طبق نتايج، استان سيستان و بلوچستان بدترين وضعيت فقر را در ميان 28 استان كشور داشته و استان تهران داراي وضعيت مطلوبي بوده و پايين ترين سطح فقر را داراست. نتايج تخمين ها نشان مي دهند كه در كوتاه مدت، توسعه راه هاي روستايي نمي تواند روي فقر تأثير گذار باشد ولي در بلندمدت مي تواند روي فقر تأثير معكوس داشته باشد، به طوري كه سبب كاهش فقر شود.