تحليلي بر اولويت بندي شاخص هاي موثر بر توسعه محيط مسكوني پايدار با كاربرد فرايند تحليل سلسله مراتبي فازي و مدل آنتروپي (مطالعه موردي : شهر تبريز)

در آستانه ورود به هزاره سوم، تحولات بسيار سريعي در جوامع بشري صورت گرفت كه جدا از منافع، آسيب هايي جدي نيز به همراه داشته است. اسناد و شواهد موجود نشان مي دهد كه موتور اصلي اين تحولات  انقلاب صنعتي و تاثيرات ناشي از آن بوده است. در اين بين يكي از   رويكرد هاي اساسي جهت مقابله با  نابساماني ها در دهه هاي اخير، رويكرد توسعه پايدار است؛ يعني توسعه اي كه از نظر زمين غير مخرب، مناسب، اقتصادي و از نظر اجتماعي قابل پذيرش باشد، در واقع توسعه پايدار زماني حاصل مي شود كه تمامي ابعاد آن يعني: اقتصادي، اجتماعي، زيست محيطي و كالبدي پايدار ايجاد شود. بر اين اساس هدف از اين تحقيق درگام نخست  اولويت بندي شاخص و معيارهاي موثر در پايداري محيط مسكوني و سكونتگاه هاي انساني بوده است؛ در گام بعدي با استفاده از اين شاخص ها و معيارها رتبه بندي مناطق شهر تبريز انجام شده است. فرايند تحقيق بدين گونه است كه ابتدا نظر كارشناسان از طريق پرسشنامه جمع آوري شده  سپس با استفاده از تحليل  فرايند سلسله مراتبي فازي وزن شاخص و معيار مشخص گرديد، در نهايت با استفاده ازروش آنتروپي وزن مناطق حاصل شده است. براين اساس بعدكالبدي با وزن 0.544 اولويت نخست را در پايدار شهر تبريز بدست آورده است؛ بعد اجتماعي، اقتصادي و زيست محيطي به ترتيب با وزن 0.245، 0.172 و0.038 در اولويت بعدي قرار دارند. در اين تحقيق همچنين شاخص هاي و معيار موثر روي مناطق ورتبه بندي آن ها انجام شده است كه  به ترتيب در بعد اقتصادي منطقه4 باامتياز 6.14، دربعداجتماعي منطقه4 با امتياز9.79، دربعد زيست محيطي منطقه 6 با امتياز 11.23 ودر بعدكالبدي منطقه 2 با امتياز 23.61  رتبه هاي نخست را در اين بررسي بدست آورده اند.