كاربست روش پديدارشناسي هرمنوتيكي در آشكارگي سرشت زيبايي نمونه مورد مطالعه: ميدان نقشجهان

پرسش از سرشت زيبايي و اينكه چگونه فضاهاي معمارانه كهن اين سرزمين در نگاه مخاطبان خود به عنوان آثاري زيبا آشكار مي شوند؛ پرسش مهمي است كه همواره مورد توجه پژوهشگران و متفكران اين عرصه بوده است. اين مطالعه بناي آن را دارد كه اين مقوله را از نگاهي ديگر؛ و البته بنيادي تر مورد تفكر قرار دهد. لذا سعي شده با صورت بندي و كاربست روش تفكر پديدارشناسانه هايدگر، در راه آشكارگي بيشتر و تفكري عميق تر بر سرشت زيبايي در يك از فضاهاي زيباي معماري گذشته گام برداشته شود. در اين راه، روشن سازي ذات زيبايي نه از طريق تفكر مفهومي، كه با رجوع به خود اثر معماري صورت مي گيرد. ما ميدان نقش جهان را به عنوان يكي از آثار شاخص و زيباي اصفهان عصر صفوي مورد خوانش قرار داديم تا به اين پرسش پاسخ دهيم كه ميدان به عنوانِ چه اثري در احساسات و تجربه زيباشناسانه مخاطبان خود آشكار مي شود؟ در نهايت، تفسير تجربه هاي زيباشناسانه مخاطبان مؤلفه هايي همچون آزادي خاطر، آرامش، قداست، صداقت، معنويت، زندگي، انكشاف، تازگي، منطق و غيره، را ظاهر ساخت كه نشان دهنده آن است كه ميدان نقش جهان به مثابه اثري هنري، انساني، طبيعت گرا، كاركردگرا، اخلاقي و خاطرانگيز براي مخاطبان تجلي كرده و تجربه هاي زيبا و لذت بخشي را آفريده است.