بررسي آزمايشگاهي و توموگرافي كامپيوتري عملكرد ژل‌هاي پليمري براي كاهش تخلخل و تراوايي محيط‌هاي متخلخل

فاقد عنوان لاتين

توليــد آب اضافي از مخازن هيدروكربوري يكي از مشــكلات بزرگ صنعت نفت اســت كــه پيامدهاي اقتصادي و زيست محيطي بسياري دارد. ژل هاي پليمري كاربرد گستردهاي براي كاهش توليد آب اضافي حين توليد نفت و گاز 1 دارند. در اين مقاله به بررسي از مخازن، با استفاده از مسدود كردن نواحي با تراوايي باال و افزايش بازده جاروب زني عملكرد سيســتم ژل پليمري PEI/HPAM براي انسداد فضاي حفرات و كاهش تراوايي با هدف كنترل توليد آب از مخازن پرداخته شده است. ابتدا تركيب بهينه ي ژل و مدت پايداري با استفاده از آزمايشات بطري به عنوان يك روش اســتاندارد براي مشخص كردن خواص ژل پليمري تعيين شد. سپس عملكرد و پايداري ژل با استفاده از تست هاي ســيلاب زني در نمونه هاي مغزه ي تميز مورد آزمايش و بررسي قرار گرفت. سرانجام، تغييرات موضعي تخلخل ناشي ُعدي توموگرافي كامپيوتري (CT )محاسبه شده از جريان ژل در مغزه با اســتفاده از داده هاي حاصل از تصاوير سه ب در حالت هاي قبل و بعد از تزريق ژل، مورد بررســي و ارزيابي قرار گرفت. نتايج حاصل از آزمايشــات نشــان داد كه سيســتم ژل بــا غلظت 15000 قدم وزني از HPAM و 8000 قدم وزنــي از PEI عملكرد خوبي در كاهش تراوايي دارد و ميتوانــد بــراي چندين ماه در حضور آب و در دماي باال درون محيط متخلخل پايدار بماند. همچنين تصاوير سي تي اسكن نشان داد كه توزيع تخلخل اوليه، تاثير زيادي در عملكرد ژل براي مسدود كردن فضاي منافذ دارد.

فاقد چكيده لاتين