اخلاق در سايه سكوت

در اين نوشتار ضمن تبيين اجمالي سخن‌سالاري و شلوغي زايدالوصف حاكم بر جهان مدرن به‌ويژه پس از عصر ديجيتال، از به محاق رفتن سكوت و غفلت از اهميت آن سخن رفته است. معناي سكوت و تحليل و تعريف آن و بررسي ارتباط اين پديده با مفاهيمي چون بيان، سخن و صدا دستمايه بخش بعدي بحث است. معرفي گونه‌هاي گوناگون سكوت از قبيل سكوت معنايي، آوايي، راهبردي، ترفندي، نشانه‌اي و… بخش بعدي بحث را قوام بخشيده است. پس از تمهيد مقدمات مذكور و بر اساس مباحث گفته شده، زيستِ ساكتانه يا زندگي مبتني بر سكوت معرفي و مصاديق اخلاقي، ديني و عرفاني آن تبيين شده است. كاركردهاي اخلاقي و سه‌گانه سكوت از منظر اخلاق اسلامي بخش ديگري از نوشتار پيش رو را به خود اختصاص داده است. در بخش پاياني، نقش محوري و مغفول سكوت در اخلاق صلح مورد تأكيد قرار گرفته و از خطرات ديدگاه‌هاي كلام محور به اين مقوله سخن به ميان آمده است. بر اساس يافته‌هاي مقاله، «سكوت» جزئي مهم از زيست اخلاقي بوده و مشخصاً مبنايي است مناسب و مستحكم براي اخلاق صلح.

In this paper, I briefly point to logocracy and excessive noise in the modern word, especially after the digital period, as well as the decline of silence and ignorance of its significance. I will next deal with the meaning, analysis, and definition of silence and its relationship with notions such as expression, talk, and voice. I will next introduce varieties of silence, including semantic, vocal, strategic, tactical, symbolic, etc. After these preliminaries, I elaborate silent living, or silence-based life, as well as its moral, religious, and mystical examples. The next section is devoted to the three moral functions of silence from the standpoint of Islamic ethics. In the end, I have emphasized the central and neglected role of silence in the ethics of peace, pointing to the perils of logocentric views in this regard.