رابطه بين ويژگي هاي شخصيت و خوداثربخشي با خودناتوان سازي و اهمالكاري تحصيلي دانش آموزان

فاقد عنوان لاتين

هدف پژوهش حاضر بررسي رابطه بين ويژگي هاي شخصيت و خوداثربخشي با خودناتوان سازي و اهمالكاري تحصيلي دانش آموزان بود. روش پژوهش حاضر از نوع طرح هاي همبستگي بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان تربت جام كه در سال تحصيلي 98-97 بودند، كه از اين تعداد 100 نفر از دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان تربت جام به روش نمونه گيري خوشه اي در چند مرحله اي انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده در اين تحقيق، پرسشنامه شخصيتي پنج عاملي نئو، پرسشنامه اهمال كاري تحصيلي سولومون و راث بلوم (1989)، پرسشنامه خود ناتوان سازي تحصيلي و پرسشنامه خوداثر بخشي شرر و همكاران (1984) بود. جهت تجزيه و تحليل داده ها از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام استفاده شد و فرضيه ها مورد آزمون قرار گرفت و اين نتايج حاصل شد: بين ويژگي شخصيتي روان رنجورخويي با خودناتوان سازي و اهمالكاري تحصيلي دانش آموز آن رابطه مستقيم معنادار و بين ويژگي شخصيتي برونگرايي ؛ انعطاف پذيري ؛ دلپذير بودن ؛ با وجدان بودن با خودناتوان سازي و اهمالكاري تحصيلي دانش آموزان رابطه معنادار معكوس وجود داشت. همچنين نتايج حاكي از رابطه منفي معنادار بين خوداثربخشي با خودناتوان سازي و اهمالكاري تحصيلي دانش آموزان بود.