اثربخشي گروه درماني مبتني بر حضور ذهن بر خوداثربخشي تحصيلي و انگيزش پيشرفت در دانش آموزان

فاقد عنوان لاتين

هدف از اين پژوهش، تعيين اثربخشي گروه درماني مبتني بر حضور ذهن بر خوداثربخشي تحصيلي و انگيزش پيشرفت در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر كرمانشاه بود. حجم نمونه 40 نفر بود كه از جامعه مذكور، به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. 20 نفر به گروه آزمايش و 20 نفر به گروه كنترل به صورت تصادفي تخصيص يافتند. طرح پژوهش، نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. ابزار هاي پژوهشي مورد استفاده انگيزش پيشرفت هرمنس (2000) و خوداثربخشي تحصيلي مورگانجينګز( 1999) بود. گروه آزمايش در طول هشت جلسه ، هر جلسه به مدت 90 دقيقه گروه درماني مبتني بر حضور ذهن دريافت كردند. براي تحليل داده ها از تحليل كواريانس چند متغيره و يك متغيره استفاده شد. يافته ها نشان داد گروه درماني مبتني بر حضور ذهن بر موجب افزايش خوداثربخشي تحصيلي و انگيزش پيشرفت در دانش آموزان پسر شده است.