تحليل توسعه فضايي شهر اردبيل در دوره زماني (1390- 1335)

فاقد عنوان لاتين

طي چند دهه اخير، شهرها توسعه فضايي شتاباني را تجربه كرده‌‌اند. توسعه فضايي شتابان شهرها از مهم‌ترين موضوعات پيش روي محققين مسايل شهري است. شهر اردبيل نيز از شهرهايي است كه در دهه‌هاي اخير توسعه فضايي بالايي داشته است. ازاين‌رو، هدف تحقيق حاضر تحليل توسعه فضايي شهر اردبيل در دوره زماني (1390- 1335) با روش‌هاي كمي مانند آنتروپي شانون، هلدرن و سرانه زمين شهري مي‌باشد. روش تحقيق توصيفي- تحليلي باهدف كاربردي – توسعه‌‌اي است. نتايج حاصل نشانگر آن است كه شهر تا سال 1359 توسعه فضايي موزوني داشته و توسعه فضايي بالاي آن بعد از سال 1359 شروع مي‌‌شود. نتايج حاصل از مدل هلدرن طي دوره 1370 تا 1390 نشان مي‌‌دهد كه در اين دوره 71 درصد از توسعه فضايي شهر ناشي از رشد جمعيت و 28 درصد آن مربوط به توسعه ناموزون شهر مي‌باشد. همچنين مقدار آنتروپي شانون در سال 1390 برابر 1/37 بوده درحالي‌كه حداكثر ارزش آنتروپي براي اين سال 1/38 است؛ نزديك بودن مقدار آنتروپي به مقدار حداكثر نشانگر توسعه فضايي ناموزون شهر اردبيل است. بررسي سرانه زمين شهري بين سال‌هاي 1335 تا 1390 نشان مي‌‌دهد كه سرانه ناخالص شهري از 108/40 مترمربع در سال 1335 براي هر نفر به 119/2 مترمربع در سال 1390 افزايش‌يافته است. نتايج روش‌‌هاي كمي بكار گرفته‌‌شده نشانگر توسعه فضايي ناموزون شهر اردبيل در دهه‌‌هاي اخير مي‌‌باشد ازاين‌‌رو، براي جلوگيري از توسعه فضايي ناموزون شهر در سال‌‌هاي آتي، استفاده از فضاهاي خالي درون شهر و توسعه عمودي شهر را مي‌توان پيشنهاد نمود.

فاقد چكيده لاتين