اثربخشي آموزش گروه درماني مبتني بر حضور ذهن بر عاطفه مثبت، انعطاف پذيري و شادكامي در بيماران مبتلا به ام اس شهر اهواز

فاقد عنوان لاتين

هدف از اين پژوهش، بررسي اثربخشي آموزش گروه درماني مبتني بر حضور ذهن بر عاطفه مثبت ، انعطاف پذيري و شادكامي در بيماران مبتلا به ام اس بود. مدل پژوهش، نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماري در اين پژوهش كليه بيماران مالتيپل اسكلروزيس هستند كه به انجمن ام اس شهر اهواز در سال 1398مراجعه كرده اند، مي باشد. حجم نمونه 30 نفر بود كه از جامعه مذكور، به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند. 15 نفر به گروه آزمايش و 15 نفر به گروه كنترل تخصيص يافتند.ابزار هاي پژوهشي مورد استفاده عاطفه مثبت دينرو همكاران (1985)، انعطاف پذيري كانر و ديويدسون (2003) و شادكامي آكسفورد(1989) بود. گروه آزمايش در طول هفت جلسه ، هرجلسه به مدت 90 دقيقه آموزش گروه درماني مبتني بر حضور ذهن دريافت كردند. براي تحليل داده ها از تحليل كواريانس چند متغيره و يك متغيره استفاده شد.يافته ها نشان داد آموزش گروه درماني مبتني بر حضور ذهن بر افزايش عاطفه مثبت ، انعطاف پذيري و شادكامي در بيماران مبتلا به ام اس موثر بود.