رابطه هوش عاطفي، خوداثربخشي، خودارزشمندي و نشاط رواني با تعامل اجتماعي دانش آموزان

فاقد عنوان لاتين

هر صميميت يك نياز واقعي است كه ريشه هاي تحولي خاصي دارد و از نياز بنيادي تر به نام دلبستگي نشأت مي گيرد. بنابراين هدف از پژوهش حاضر رابطه هوش عاطفي، خوداثربخشي، خودارزشمندي و نشاط رواني با تعامل اجتماعي دانش آموزان بود. روش اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است. در اين پژوهش جامعه آماري كليه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر بوشهر در سال 1397 بودند كه تعداد آنها حدود 3000 نفر است. نمونه آماري با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي و برحسب جدول مورگان نسبت به حجم جامعه، تعداد 360 نفر از دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم متوسطه انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه نشاط رواني آرگايل (1989) ، هوش عاطفي برادبري و گريوز(1999)، تعامل اجتماعي الكسيس جي و اكر و ليندا تامپسون(1999) و خوداثربخشي مورگان-جينكز (1999) مي باشد. نتايج پژوهش با استفاده از روش هاي آماري ضريب همبستگي و رگرسيون نشان دادند كه بين هوش عاطفي با تعامل اجتماعي در دانش آموزان رابطه مثبت و معناداري وجود دارد. بين خوداثربخشي با تعامل اجتماعي در دانش آموزان رابطه مثبت و معني داري مشاهده مي شود. بين خودارزشمندي با تعامل اجتماعي در دانش آموزان رابطه مثبت معني داري مشاهده مي شود. بين نشاط رواني با تعامل اجتماعي در دانش آموزان رابطه مثبت و معني داري مشاهده مي شود. متغيرهاي نشاط رواني، خودارزشمندي، خوداثربخشي و هوش عاطفي به ترتيب پيش بيني كننده تعامل اجتماعي در دخ دانش آموزان مي باشند.