بررسي تجارب زيسته دانشجويان تحصيلات تكميلي رشته مديريت آموزشي و آموزش عالي از كيفيت تدريس اساتيد (يك مطالعه پديدار شناسي)

فاقد عنوان لاتين

يكي از مولفه هاي اصلي كيفيت در نظام آموزش عالي، كيفيت تدريس است. كيفيت اين مولفه نيز بستگي به كيفيت روش ياددهي يا همان تدريس دارد. درواقع ارتقاي حرفه اي و بهبود كيفيت تدريس ازجمله راهبردهاي عمده ي دانشگاه ها مي باشد از اين رو هدف مقاله حاضر بررسي ادراك زيسته شده و تجربه شده دانشجويان تحصيلات تكميلي رشته مديريت آموزشي و آموزش عالي از كيفيت تدريس اساتيد مي باشد. رويكرد پژوهش حاضر كيفي و به روش پديدارشناسي مي باشد و از مصاحبه نيمه ساختار يافته براي گردآوري داده ها بهره برده شده است. جامعه اين پژوهش دانشجويان مقطع كارشناسي ارشد و دكتري رشته مديريت آموزشي و مديريت آموزش عالي دانشگاه علامه طباطبائي بودند كه با توجه به نمونه گيري نظري با 53 نفر از دانشجويان مصاحبه به عمل آمد. براي بررسي كيفيت تدريس از پنج سوال بهره گرفته شد كه سه سوال اول وضعيت تدريس در شرايط فعلي سوال چهارم وضعيت ايده آل تدريس از نظر دانشجويان و سوال پنجم نقش دانشجو را در افزايش كيفيت تدريس را مورد بررسي قرار مي دهد. نتايج پژوهش نشان داد كه در حال حاضر از نظر دانشجويان كيفيت تدريس اساتيد نتوانسته انتظاراتي كه آنها از يك تدريس با كيفيت دارند را برآورده كند هر چند اساتيدي هستند كه رضايت دانشجويان در امر تدريس را فراهم كرده اند. بيشتر علت نارضايتي دانشجويان نشات گرفته ازعواملي مانند 1- استفاده نكردن از روش هاي تدريس كارامد 2 - به روز نبودن منابع درسي، 5-استفاده صرف اساتيد از كتاب هاي خود به عنوان منبع، 3-عدم استفاده اساتيد از روش هاي روز تدريس 3- بي توجهي به فعاليت هاي پژوهشي اصيل مي باشد. نهايتا عواملي مانند استفاده از روش هاي تدريس كارامد به عنوان افزايش دهنده كيفيت تدريس در نظر گرفته شد. به علاوه روحيه مطالبه گري دانشجو و آمادگي هاي قبلي دانشجويان از ديگر علت هايي هستند كه باعث افزايش كيفيت تدريس هستند.