تحليلي تطبيقي بر مباني و مفاهيم حق پخش رويدادهاي ورزشي

مقاله حاضر به تحليل مباني و مفاهيم حق پخش رويدادهاي ورزشي پرداخته است. از لحاظ حقوقي قرارداد پخش ورزشي، براي باشگاه و نهادهاي ذينفع در يك ورزش اين حق را ايجاد مي كند كه در قبال پخش برنامه ورزشي آن ها در راديو و تلويزيون به صورت زنده، حق پخش دريافت نمايد. يافته هاي تحقيق حاكيست كه در ايران حق پخش منحصراً در اختيار صدا و سيما مي باشد؛ لذا حق پخش رويدادهاي ورزشي توسط صدا و سيما در مقابل پخش مسابقات ورزشي به سازمان ليگ هاي ورزشي پرداخت مي گردد. ميزان حق پخش مسابقات ورزشي به سازمان ليگ بر اساس بررسي هاي دقيق كارشناسي با توجه به عواملي نظير ميزان مسابقات و تعداد دفعات پخش مسابقات، ميزان بيننده ها، سود ناشي از پخش و تبليغات بازرگاني در هنگام پخش مسابقات محاسبه مي گردد. طبق اصل چهل و چهار قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، پخش راديو و تلويزيوني در انحصار بخش دولتي قرار دارد، به عبارت ديگر، در ايران بخش خصوصي مجاز به فعاليت پخش راديو تلويزيوني نيست. براي حل اين مشكل با نگاهي به كشورهاي ديگر مي توان پخش تلويزيوني را در قالب مالكيت معنوي به عنوان يك حق به رسميت شناخت. زيرا ورزش نيز مانند ديگر حوزه ها و صنايع محصول و خدماتي توليد مي كند كه همانند صنايع ديگر داراي محصول و كالايي است كه ممكن است مبتني بر مهارت، فكر و چه بسا شهرت باشد.

فاقد چكيده فارسي