دو زبانگي و روش هاي تدريس زبان فارسي در دوره ي ابتدايي

فاقد عنوان لاتين

زبان وسيله اصلي ارتباط، تفهيم و تفاهم است و بنياد همه فعاليتهاي ذهن انسان را تدارك مي بيند؛ ولي براي كودكان دو زبانه، گاهي سد راه ارتباط، تفهيم و تفاهم مي گردد. چگونگي ارتباط ميان دوزبانگي و تعليم و تربيت از موضوعات مهمي است كه امروزه سياست گذاران آموزشي، برنامهريزان، روانشناسان، زبان شناسان و معلمان با آن مواجهند. باتوجه به اينكه در سيستم آموزشي كشور ايران كودكان دو زبانه در بدو ورود به مدرسه بايد مسائل خود را به زبان فارسي حل كنند، به دليل ناتواني در درك مطالب به زبان فارسي، همواره در معرض خطر افت تحصيلي، گوشه گيري و ترك تحصيل قرار دارند. يكي از راهكارهاي مقابله با اين مسئله، تعليم و تربيت دو زبانه است. تعدادي از مطالعات خارج ازكشور در زمينه تعليم و تربيت دو زبانه در كشورهاي مختلف نشان مي دهند كه چنين آموزشهايي داراي نتايج مثبتي است. تعليم و تربيت دوزبانه برنامه هاي آموزشي هستند كه طي آنها دانش آموزان با توانش پايين در زبان رسمي آموزشي، تعدادي از دروس خود را با كمك زبان مادريشان ياد مي گيرند. در اين مرحله نقش معلم در كلاس درس و تاثير شيوه هاي تدريس او به خصوص در درس فارسي دوچندان مي گردد. در مطالعه حاضرتلاش بر اين بوده است تا شيوه هاي تدريس اثر بخش معلمانِ مناطق دوزبانه در زمينه آموزش درس فارسي دوره ابتدايي مورد بررسي قرار گيرد. شيوه ي پژوهش در اين مقاله شيوهي مروري و با استناد به كتب معتبر و مقالات پژوهشي چند سال اخير مي باشد. در انتها پيشنهادهايي جهت استفاده همكاران محترم ارائه گرديده است.