رابطه بين جهت گيري مذهبي و اميدواري با چشم انداز زمان در دبيرستان هاي دخترانه منطقه 4 تهران

فاقد عنوان لاتين

پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه بين جهت گيري مذهبي و اميدواري با چشم انداز زمان انجام شد. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه دانش آموزان دختر دبيرستان هاي منطقه 4 آموزش و پرورش شهر تهران در سال تحصيلي 97-96 به تعداد 420 نفر مي باشند. نمونه پژوهش شامل 200 نفر است كه به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده در اين پژوهش، پرسشنامه جهت گيري مذهبي احسان بهرامي، پرسشنامه اميد ميلرو چشم انداز زمان زيمبارده است. داده هاي به دست آمده با استفاده از روش آماري همبستگي پيرسون و با نرم افزار spss مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج به دست آمده بيانگر وجود تفاوت معنادار (0/01> P) است. نتايج تحليل فرضيه ها بيانگر آن است كه بين جهت گيري مذهبي دروني و اميدواري و نيز بين جهت گيري مذهبي با چشم انداز زمان در دانش آموزان و همچنين بين اميدواري باچشم انداز زمان در دانش آموزان رابطه معناداري وجود دارد. ولي بين جهت گيري مذهبي بيروني و اميدواري با چشم انداز زمان تفاوت معناداري وجود ندارد. در نتيجه بين جهت گيري مذهبي دروني و اميدواري با چشم انداز زمان رابطه معنادار وجود دارد.