بررسي رابطه ساختار خانواده، گرايش به خودكشي با رضايت از زندگي در بين مردان معتاد

فاقد عنوان لاتين

پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه بين ساختار خانواده، گرايش به خودكشي با رضايت از زندگي در بين مردان معتاد انجام شد. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي مي باشد. جامعه آماري شامل كليه مردان معتاد كه از خرداد 95 تا شهريور 95 به كلينيك هاي ترك اعتياد اعم از خصوصي و دولتي شهر رشت مراجعه كرده بودند. نمونه آماري اين پژوهش 150 نفر بود كه از ميان مردان معتاد كه به شيوه تصادفي ساده انتخاب شدند. به منظور جمع آوري داده ها از ابزار سنجش خانواده ايشتاين، بالدوين و پيشاپ (1983)، پرسشنامه افكار خودكشي آنتون وريد (1991)، رضايت از زندگي داينر و همكاران (1987) استفاده شد. به منظور تحليل دادهها از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه با استفاده از نرم افزار SPSS18 انجام شد. يافته ها نشان داد كه بين ساختار خانواده با رضايت از زندگي رابطه مثبت و معنادار و بين گرايش به خودكشي با رضايت از زندگي رابطه منفي و معنادار وجود دارد. همچنين نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه ساختار خانواده 72 درصد و گرايش به خودكشي نيز 74 درصد از تغييرات رضايت زندگي را پيش بيني مي كنند. نتايج نشان داد كه بين ساختار خانواده، گرايش به خودكشي با رضايت از زندگي در بين مردان معتاد رابطه وجود دارد.