سنجش حقوق بشر اومانيستي و تطبيق آن با منابع اسلامي

حقوق بشر اومانيستي غرب بر مبناي نظريه اي خاص مبتني است كه مي‌توان به خردباوري، فردگرايي، حقوق طبيعي و تكيه بر قراردادهاي اجتماعي اشاره كرد. مباني كلامي دخيل در نظام حقوقي اسلام در ارتباط با حقوق بشر پرداخته و بيان مي‌دارد: در سنت اسلامي، حق بر اساس منابع و متون ديني تعريف مي‌گردد. بر همين اساس از مفهوم غربي آن (right) ممتاز مي‌شود. بر اساس ديدگاه اسلام، انسان برحسب فطرت الهي، خدامحور است و ازاين‌رو هم داراي حقوق فطري و هم داراي مسئوليت‌هاي فطري است و از طرف ديگر عقل انساني و خرد وي به‌گونه‌اي نيست كه در تشخيص ابعاد مختلف روحي خويش خودكفا باشد. در چهارچوب بينش اسلامي است كه حيثيت ذاتي انسان مفهوم واقعي خود را پيدا مي‌كند و حقوق طبيعي معنا مي‌يابد، انسان با كمك نيروي انديشه‌ي خود مي‌تواند حقوق بنيادي خويش را از مجموع گزاره‌هاي ديني به دست آورد. بر اين اساس مي‌توان فهميد كه خاستگاه حقوق انسان همان فطرت، نيازها و استعدادهاي فطري وي مي باشد كه يكي از ناسازگاري‌هاي عمده بين مباني اسلام و ديدگاه مدرن در زمينه ي فردگرايي است . هدف از نگارش اين پژوهش تطبيق مباني ديني اسلام با مواد اعلاميه حقوق بشر و همچنين اثبات برتري تعاليم اسلامي در اين زمينه است. در اين خصوص انسان‌مداري كه يكي از پديده‌هاي مهم دوران مدرن بوده به‌عنوان مكتب فكري زيربناي حقوق بشر غرب تشريح و ارتباط آن با اصول اسناد حقوق بشر تعيين مي‌گردد.

فاقد چكيده فارسي