جستاري در صورت و معنايِ هنر آينه‌كاري با تاكيد بر هنر مفهومي و معماري اسلامي

آينه‌كاري، هنري غني و بهره‌مند از شگفتي‌آفريني هنرمندان آينه‌كار ايراني است. اين هنر گرچه در بستر عرفان اسلامي خلق شده است، اما نگرش و ظرافت هنر بومي ايران كه در ابنيه تاريخي و مذهبي تجلي يافته را در پيكره‌ خود دارد. هنرمند آينه‌كار، براساس مكان قرارگيري آينه و طبق نقوش مورد نظر، دست به برش و تراش آينه مي‌زند. قطعات برش داده شده اغلب به شكل‌هاي مختلف هندسي هستند كه با حفظ تقارن، در زواياي مختلف و هماهنگ به‌صورت برجسته يا فرو رفته در فضاي ديوار، سقف، گنبد و... قرار گرفته‌اند. اين قطعات موزون هر آنچه در پيش روي آن‌ها قرار بگيرد را به مثابه نوازندگان يك اركستر موسيقي كه با هارموني يك قطعه را مي نوازند، بازنمود مي‌كنند. فضاي آينه‌كاري شده، نه تنها از منظر زيباشناختي يك اثر هنري مجرد تلقي مي‌شود، بلكه به دليل ارتباطي كه فرد با قطعات آينه در اين فضا برقرار مي‌كند، شباهت با نوعي از هنر مفهومي نيز دارد. همچنين اين‌طور به نظر مي‌رسد كه فضاي آينه‌كاري شده، تمثيلي از عالم مُثُل است. سوالات در اين پژوهش عبارتند از «هنر آينه‌كاري چيست و بيان‌گر چه مفهومي است و همچنين صورت و معنا در هنر آينه‌كاري به چه صورتي تجلي يافته است؟» و همچنين ضمن بررسي خاستگاه ظهور آينه‌كاري، به ارتباط‌ آن با هنر اسلامي در بستر معماري اسلامي پرداخته مي‌شود و در خصوص صورت و معناي نهفته در اين هنر و ارتباط آن با هنر مفهومي، مباحثي تشريح مي‌گردد. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي - تحليلي و روش جمع‌آوري اطلاعات نيز كتابخانه‌اي است

فاقد چكيده فارسي