مقايسه ي تأثير دو روش آموزش به شيوه ي بازي و سنتي بر يادگيري رياضي دانش آموزان دختر مقطع ابتدايي (مطالعه موردي: شهر ايوان)

فاقد عنوان لاتين

اولين رمز موفقيت در كار تدريس، علاقه مند كردن فراگيران به يادگيري است. تحقيقات پياژه و شاگردان او تأثير زيادي در برنامه هاي آموزشي مدارس و به ويژه درس رياضي گذاشته است. در اين پژوهش به شيوه ي نيمه آزمايشي به بررسي مقايسه ي تأثير دو روش بازي و سنتي در يادگيري درس رياضي دانش آموزان دختر پايه ي اول ابتدايي پرداخته شده. جامعه ي آماري 255 نفر دختر دانش آموز پايه اول در شهر ايران بود و براي نمونه گيري از روش نموه گيري در دسترس استفاده شد. بر اين اساس يك كلاس 25 نفره به عنوان گروه گواه و يك كلاس 30 نفره به عنوان گروه آزمايش در نظر گرفته شدهاند كه طي چهار ماه متوالي تدريس ها در دو گروه اجرا شدند. به اين صورت كه در گروه آزمايشي از روش آموزش رياضي با بازي و در گروه گواه از روش سنتي براي آموزش رياضي استفاده شد و با استفاده از آزمون سنجش يادگيري محقق ساخته داده ها گردآوري شده و پس از ارزشيابي، داده ها را توسط نرم افزار spss تحليل كرده بر اين اساس نتايج اين پژوهش نشان داد كه بين روشهاي تدريس بازي و سنتي رياضي بر يادگيري دانش آموزان از نظر آماري تفاوت معني داري وجود دارد. لذا با توجه به ميانگين هاي داده شده در جدول و مقايسه آنها با يكديگر مشاهده گرديد كه ميانگين نمره هاي روش تدريس بازي بيشتر از سنتي است بنابراين تدريس رياضي به روش بازي نسبت به روش سنتي بر يادگيري دانش آموزان مؤثرتر است.