شيعه اماميه و جريان‌هاي سياسي فكري جامعه اسلامي از روزگار امام جواد(ع) تا غيبت صغري(221 - 256)

تشيع از بدو خلافت عباسيان با چالش‌هاي فكري گوناگوني از سوي حكومت و برخي جريان‌هاي فكري مواجه بوده است. پژوهش حاضر با بهره گيري از منابع كتابخانه اي،گزارش و شواهد تاريخي، در پي يافتن پاسخ به اين پرسش است كه موضع شيعه اماميه در مقابل صف‌آرائي‌هايي كه از سوي جريان ها صورت مي گرفت چه بود و اساساً چگونه توانست هويت خود را در مقابل آنان حفظ نمايد؟با تسلط تركان بر خلافت اسلامي و سلطه عقيدتي سلفيه، شيعيان در تنگناهاي سياسي، اجتماعي بيشتري قرار گرفتند. در اين دوره،امامان(ع) توانستند متناسب با مقتضيات زمان و مكان، راهكارهاي ويژه‌اي چون مناظره، طرد، تكفير، مكاتبه و... استراتژي حفاظت از جريان فكري شيعه و رشد تمدني اماميه را دنبال نمايند.بر اساس يافته هاي اين تحقيق كه به روش توصيفيتحليلي صورت گرفته؛ابناءالرضا(ع) با معرفي معارف توحيدي و آموزه هاي مكتب تشيع؛ همواره در مبارزات، مكاتبات و مناطرات خود، تنها راه حل ريشه اي براي نجات جامعه و هدايت جريان هاي فكري را توجه و تمسك به ثقلين مطرح مي كنند و ساير جريان هاي فكري را عاري از انحراف ندانسته اند.