اثربخشي طرحواره درماني بر طرحواره هاي ناسازگار اوليه، افزايش كيفيت زندگي و رضايت زناشويي در زوجين متقاضي طلاق در شهر شيراز

هدف از انجام اين مطالعه اثربخشي طرحواره درماني، بر طرحواره هاي ناسازگار اوليه، افزايش كيفيت زندگي و رضايت زناشويي در زوجين متقاضي طلاق شهر شيراز در سال 96-97 بود. روش پژوهش تجربي (نيمه آزمايشي) و كاربردي بود. 30 زوج در آستانه ي طلاق، با روش تصادفي ساده در پژوهش شركت كردند. براي گردآوري داده ها از پروتكل طرحواره درماني، مقياس پرسشنامه ي طرحواره هاي ناسازگار اوليه، پرسشنامه ي كيفيت زندگي و مقياس رضايت زناشويي انريچ استفاده گرديد. يافته ها نشان دادند با توجه به نتايج آزمون تحليل كوواريانس مشاهده مي شود كه شاخص F براي ابعاد رها شدگي، بي اعتمادي بد رفتاري، وابستگي بي كفايتي، آسيب پذيري، نقص شرم، ايثار، خودانضباطي ناكامي، بيگانگي اجتماعي و گرفتاري  در سطح 0.001 معنادار شده است. با توجه به ميانگين نمرات مشاهده مي شود كه ميانگين نمرات متغير هاي ذكر شده در مرحله پس آزمون نسبت به مرحله پيش آزمون كاهش يافته است. نتايج پژوهش نشان مي دهد كه طرحواره درماني تاثير معناداري بر طرحواره هاي ناسازگار اوليه در زوجين متقاضي طلاق در شهر شيراز داشته است.