مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و درمان مبتني بر شفقت بر تاب آوري و تحمل ابهام در زنان متقاضي طلاق

نقش خانواده به عنوان كوچك ترين واحد اجتماعي مي تواند هم در جنبـه مثبـت و هم در جنبه منفي ، بسيارتأثيرگـذار باشـد. هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي طرحواره درماني و شفقت درماني بر تاب آوري و تحمل ابهام در زنان متقاضي طلاق بود. اين پژوهش از نوع پژوهش‌هاي نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و آزمون پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل 185 نفر از  زنان متقاضي طلاق مي‌باشد كه در 3 ماه اول سال 97-98 به مراكز مشاوره در سطح شهر نيشابور مراجعه كردند. كه تعداد 36 نفر از آنان با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به سپس به تصادف در دو گروه آزمايش 1 و 2 (12 نفره)، و يك گروه كنترل جايگزين شدند. گروه اول طرحواره درماني، گروه دوم شفقت درماني را دريافت كردند و گروه سوم به عنوان گروه كنترل در ليست انتظار قرار گرفتند. براي جمع آوري اطلاعات از پرسشنامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون (2003)، و پرسشنامه تحمل ابهام مك لين (2008)، استفاده شد. براي تجزيه و تحليل داده‌ها از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري‌هاي مكرر استفاده شد. يافته ها نشان داد كه با توجه به F محاسبه شده كه نسبت به F معيار در سطح 0.05 كوچك تر بود، هر دو نوع درمان در شاخص تاب آوري و تحمل ابهام اثربخش بوده است. اثربخشي شفقت درماني در مقايسه با طرحواره در متغير تاب آوري محسوس و معنادار است.، اما اثربخشي طرحواره درماني در مقايسه با درمان شفقت ورزي در متغير تحمل ابهام برتري داشته است (p 0.05).