مطالعه تجربي اثر به‌كارگيري مشعل‌هاي متخلخل در بهبود عملكرد يك آبگرمكن مخزني

در مطالعه حاضر، اثرهاي به كارگيري مشعل هاي متخلخل نسبت به مشعل معمولي بر عملكرد مبدل حرارتي گرمكن آب به صورت تجربي بررسي شده است. مشعل مورد استفاده در اين آزمايش ها از نوع پيش آميخته جزئي با سوخت گاز طبيعي است. اين آزمايش براي 4 نوع مختلف از محيط هاي متخلخل و يك مشعل معمولي انجام شده است. نتايج مربوط به دماي بيشينه آب آبگرمكن، دماي دودكش، دماي شعله، ميزان آلاينده ها و راندمان احتراقي هريك از مشعل ها در دبي هاي متفاوت سوخت گزارش شده است. با توجه به آزمايش هاي انجام شده، مشاهده مي شود كه استفاده از مشعل با جامد فلزي متخلخل 10 سانتي متري باعث كاهش زمان رسيدن آب از دماي 30 به دماي 60 درجه سلسيوس شده است. همچنين نشان داده شده است كه مشعل معمولي داراي كمترين دماي شعله و بيشترين دماي دودكش است. از طرفي، مشعل با جامدهاي متخلخل 5 و 10 سانتيمتري به ترتيب داراي بيشترين دماي شعله و كمترين دماي دودكش مي باشند. همچنين مالحظه شد كه مشعل با جامد متخلخل 5 سانتيمتري بيشترين مقدار دي اكسيد كربن و مشعل عادي كمترين مقدار آن را توليد مي كند. راندمان احتراق مشعل آبگرمكن نيز در صورت استفاده از مشعل با جامد متخلخل 10 سانتي متري، حدود 15درصد افزايش مي يابد. به طور كلي مي توان نتيجه گرفت كه با توجه به زمان گرم شدن آب، راندمان احتراق و آلاينده ناكس توليدي، استفاده از جامد متخلخل 10 سانتي متري مناسب ترين محيط متخلخل در آبگرمكن هاي مخزني است.