بررسي رابطۀ دلبستگي به خدا و تاب‌آوري با صبر در دانشجويان دانشگاه تهران

سابقه و هدف: صبر يكي از روش‌هاي كنترل و بازداري رفتار در نظر گرفته مي‌شود به‌گونه‌اي كه به انسان اين امكان را مي‌دهد تا خودنظارتي و خود تنظيمي بر رفتار داشته باشد. همچنين صبر همواره يكي از متغيّرهاي سلامت روان شناخته شده است و پژوهشگران نيز بر ارتباط بين سبك دلبستگي به خدا و تا‌ب‌آوري با مؤلفه‌هاي سلامت‌ روان تأكيد كرده‌اند. ازاين‌رو، هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطۀ دلبستگي به خدا و تاب‌آوري با صبر در دانشجويان دانشگاه تهران بود. روش كار: اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است. جامعۀ آماري پژوهش تمامي دانشجويان دختر و پسر مشغول به تحصيل دانشگاه تهران در سال تحصيلي 991398 بود كه تعداد 196 نفر از دانشجويان گروه‌هاي علوم ‌انساني، فني و مهندسي، علوم ‌پايه و هنرهاي ‌زيبا با استفاده از نمونه‌گيري تصادفي ‌خوشه‌اي انتخاب شدند. براي جمع‌آوري اطلاعات از پرسش‌نامه‌هاي دلبستگي به خدا، تاب‌آوري و واكنش در رخدادهاي زندگي استفاده شد و داده‌هاي به‌دست‌آمده با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون هم‌زمان تحليل شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين سبك دلبستگي ايمن به خدا و تاب‌آوري با صبر رابطۀ مثبت و معنادار و بين سبك ‌دلبستگي ناايمن به خدا با صبر رابطۀ منفي و معناداري وجود داشت. همچنين سبك دلبستگي به خدا و تاب‌آوري ‌توانستند صبر را به‌طور معنا‌داري پيش‌بيني ‌كنند. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي به‌دست‌آمده، افرادي كه تاب‌آورتر هستند و سبك دلبستگي ايمن به خدا دارند در مقابل مشكلات صبر بيشتري دارند و افرادي كه تاب‌آوري كمتر و سبك دلبستگي ناايمن به خدا دارند صبر كمتري نيز دارند.