اثربخشي ياد خدا بر خودمهارگري و شادكامي در بين خانواده‌هاي كاركنان فرماندهي انتظامي استان اردبيل

سابقه و هدف: معنويت يكي از ابعاد انسان است كـه ارتبـاط و يكپـارچگي او را بـا عـالم هسـتي نشـان مي‌دهد. با توجه به اهميت معنويت و تأثير آن در رفتارهاي خودتنظيمي و خودمهارگري، پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي ياد خدا بر خودمهارگري و شادكامي در بين خانواده‌هاي كاركنان  فرماندهي انتظامي استان اردبيل انجام گرفته است.   روش كار: اين پژوهش از نوع تحقيقات شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل است. جامعۀ آماري پژوهش تمامي خانواده‌هاي كاركنان نيروي انتظامي استان اردبيل بودند كه در سال 1398 در دوره هاي عقيدتي اين سازمان حضور پيدا كردند. از اين جامعه تعداد 30 نفر به‌صورت نمونه‌گيري دردسترس انتخاب و به‌طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند (15=N). معنويت‌درماني به‌مدت 12 جلسۀ 45 دقيقه‌اي اجرا شد و گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكرد. ابزارهاي جمع‌آوري اطلاعات پرسش‌نامۀ خودمهارگري تانجني و مقياس شادكامي آكسفورد بود. نتايج با استفاده از آزمون كوواريانس چندمتغيّره تجزيه‌ و تحليل شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه معنويت‌درماني در نمرۀ كلي خودمهارگري و شادكامي خانواده‌هاي كاركنان نيروي انتظامي اثربخش بود. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي به‌دست‌آمده مي‌توان از روش معنويت‌درماني به‌عنوان روشي مؤثر در بهبود خودمهارگري و شادكامي خانواده‌هاي كاركنان نيروي انتظامي شهر اردبيل سود جست.