روابط ساختاري تحصيلات و جهت‌گيري هدف والدين با انگيزش، خودپنداره وخودكارآمدي تحصيلي دختران نوجوان

اين پژوهش، روابط ساختاري ميان تحصيلات و جهت‌گيري هدف والدين را با انگيزش، خودپنداره و خودكارآمدي تحصيلي فرزندان دختر نوجوان مورد آزمون قرار داده است. 601 دانش آموز دختر سال دوم دبيرستان به ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه ادراك فرزندان از جهت‌گيري هدف والدين(هرودا و ميگلي، 1997)، راهبردهاي انگيزشي براي يادگيري(پينتريچ و گارسيا، 1991) و پرسشنامه يادگيري خودتنظيمي(آرتلت و همكاران، 2003) پاسخ دادند. همچنين دانش آموزان، سطح تحصيلات والدين خود را گزارش كردند. آزمون روابط ساختاري متغيرهاي پژوهش نشان داد كه تحصيلات والدين بر انگيزش دروني فرزندان اثر منفي مي‌گذارد، ولي نقشي معنادار در شكل‌گيري انگيزش بيروني دانش‌آموزان ندارد. تحصيلات والدين اثر مستقيم و مثبت در خودكارآمدي تحصيلي، انتظارات كنترل و خودپنداره كلامي فرزندان دارد. جهت‌گيري عملكردي والدين، اثر مثبت و مستقيم در انگيزش بيروني دانش‌آموزان دارد، اما نقشي معنادار در انگيزش دروني آنان ندارد. جهت‌گيري عملكردي والدين با ميانجيگري انگيزش بيروني اثر مثبت بر خودكارآمدي تحصيلي و خودپنداره تحصيلي فرزندان مي‌گذارد. جهت‌گيري تبحري والدين، اثر مثبت و مستقيم بر شكل‌گيري انگيزش دروني فرزندان دارد، ولي با انگيزش بيروني آنان رابطه منفي نشان مي‌دهد. همچنين جهت‌گيري تبحري والدين، بر خودكارآمدي تحصيلي و انتظارات كنترل دانش‌آموزان اثر منفي مي‌گذارد. جهت‌گيري تبحري والدين با ميانجيگري انگيزش دروني، نقش مثبتي را بر همۀ متغيرهاي وابسته نشان مي‌دهد و در نتيجه، برآيندي سازگارانه ‌تر در محيط تحصيلي به همراه خواهد داشت.