ارائه الگوي ساختاري تبيين كنندۀ كيفيت زندگي افراد مبتلا به ام اس بر اساس سبك زندگي با ميانجيگري سرمايه روانشناختي

شناسايي عوامل فردي و اجتماعي مؤثر در كيفيت زندگي بيماران ام اس، نقشي مؤثر در برنامه ‌ريزي، فرايند درمانگري و تغيير سبك زندگي آنها دارد. از اين رو، پژوهش حاضر با هدف ارائه الگوي ساختاري تبيين كننده كيفيت زندگي افراد مبتلا به ام اس بر اساس سبك زندگي ارتقادهنده با ميانجيگري سرمايه روانشناختي انجام شده است. روش پژوهش از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل همه افراد مبتلا به ام اس عضو انجمنهاي ام اس استان مازندران (شامل ساري، آمل، نوشهر و چالوس، تنكابن و رامسر) به تعداد تقريبي 1600 نفر بود كه به شيوه هدفمند 305 نفر به عنوان نمونه آماري مورد بررسي قرار گرفتند. ابزار پژوهش عبارت بود از پرسشنامه كيفيت زندگي بيماران مبتلا به ام اس (2001)،پرسشنامه سبك زندگي ارتقادهندۀ سلامت واكر و همكاران (1987) و پرسشنامه سرمايه روانشناختي لوتانز(2007). تجزيه و تحليل داده‌ ها با استفاده از معادلات ساختاري و به كمك نرم افزار 26Amos انجام شده است. يافته ها نشان دادند كه ضريب مسير مستقيم ميان سبك زندگي ارتقادهندۀ سلامت و كيفيت زندگي ((0/001=P، 0/809 = β;) و ضريب مسير مستقيم ميان سرمايه روانشناختي و كيفيت زندگي(0/001=P،0/839 = β;) منفي و در سطح 0/01 معنادار است. همچنين يافته ‌ها نشان دادند كه ضريب غير مستقيم ميان سبك زندگي ارتقادهنده و كيفيت زندگي منفي و در سطح 0/01 معنادار است (0/001=P، 0/498 = β;). در نتيجه برخورداري از يك سبك زندگي سالم در تعامل با منابع روانشناختي مثبت مانند اميدواري، خوش ‌بيني، خودكارآمدي و تاب آوري مي‌ تواند سبب سازگاري فرد مبتلا به بيماري در شرايط سخت زندگي و بهبود كيفيت زندگي شود.