رابطه الگوهاي ارتباطي خانواده با سازگاري و شادكامي

فاقد عنوان لاتين

هدف از انجام پژوهش حاضر رابطه الگوهاي ارتباطي خانواده با سازگاري و شادكامي در دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان فسا بود. به لحاظ ماهيت و اهداف، اين پژوهش از نوع كاربردي و براي اجراي آن از روش همبستگي استفاده شد. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه دانش آموزان متوسطه دختر شهرستان فسا مي باشند بود كه در سال 96-1395 در آنجا مشغول به تحصيل بودند كه تعداد 200 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. در اين پژوهش از روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحلهاي استفاده شد. براي گردآوري دادهها از مقياس تجديد نظر شده الگوهاي ارتباط خانواده كوئرنرو فيتزپاتريك، مقياس سازگاري، مقياس شادكامي اكسفورد ارگيل، علي پور و نوربالا استفاده شد، كه روايي و پايايي آنها مورد تأييد قرار گرفته است. تجزيه و تحليل اطلاعات حاصل از پرسشنامه ها در دو سطح آمار توصيفي و استنباطي انجام شد. در سطح آمار توصيفي از آمارهايي نظير ميانگين و انحراف معيار استفاده شد. در سطح آمار استنباطي از آزمون ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون استفاده شد. نتيجه حاصله نشان داد كه بين الگوهاي ارتباطي خانواده با سازگاري دانش آموزان رابطه معنادار وجود دارد، بين الگوهاي ارتباطي خانواده با شادكامي دانش آموزان رابطه معنادار وجود دارد، الگوهاي ارتباطي خانواده قادر به پيش بيني معنادار سازگاري دانش آموزان مي باشند و الگوهاي ارتباطي خانواده قادر به پيش بيني معنادار شادكامي دانش آموزان مي باشند.