نگاهي تطبيقي به بوطيقاي شعر در انديشة احمد شاملو و نزار قباني

در آغاز قرن بيستم و با وقوع تحوالت نوين در نظام فكري و سياسي جهان، ادبيات و شعر نيز دچار دگرگونيهاي اساسي شد. اين تغيير و تحول، نظام و ساختار شعر فارسي و عربي را نيز دگرگون ساخت و بدين ً برخالف آموزههاي قديمي و كالسيك شعر ترتيب، شاعران پيشرو اين دو سرزمين، تعريفهايي جديد و غالبا فارسي و عربي ارائه دادند؛ چراكه ورود مفاهيم و موضوعات تازه، زبان و ساختار جديد و تازهاي را ميطلبيد. از اين رو، با توجه به اشتراكات ريشهاي، تاريخي و بالغي مشابه بين اين دو زبان، ما در اين نوشتار، به بررسي تطبيقي ديدگاههاي ادبي دو تن از شاعران مطرح فارسي عربي و مدرن ميپردازيم. احمد شاملو و نزار قباني كه هر دو بنيانگذار سبك و جرياني خاص در شعر سرزمينشان هستند؛ شاملو پيشگام شعر سپيد در شعر فارسي است و قباني پيشگام و مؤسس شيوهاي مابين شعر سپيد )قصيدةالنثر( و قالب آزاد در شعر عربي ميباشد. در اين نوشتار، سعي شدهاست وزن و قافيه، تعهد ادبي، زبان شاعرانه، تجربة شاعرانه و... در ديدگاههاي اين دو شاعر بازخواني و تحليل شده اند.