روابط ايران و پرتغال از ديدگاه سفرنامه نويسان خارجي عصر صفوي

فاقد عنوان لاتين

با تشكيل دولت صفوي و برقراري نظام متمركز سياسي، پس از يك دوره طولاني 900 ساله بعد از فروپاشي ساسانيان، حكومت صفويه به عنوان قدرتي جديد در دنياي اسلام مطرح شد و با صف آرايي سياسي و عقيدتي در جهان اسلام و در برابر عثماني مورد توجه اروپائيان قرار گرفت. كشورهاي اروپايي به سبب كسب منافع سياسي و تجاري با دولت عثماني ارتباط برقرار مي كردند؛ اما با برآمدن صفويان، سياحان اروپايي زيادي با اهداف متفاوت به ايران سفر كرده و هر كدام گزارش ها، يادداشت ها و سفرنامه هايي از خود در باره عصر صفوي به جا گذاشتند و پرتغال از جمله دولتهاي اروپايي بود كه با ايران باب روابط گشود. هدف پژوهش حاضر، پرداختن به اين مسئله است كه دليل توجه دولت پرتغال به ايران عصر صفوي چه بود؟ و آنان چه فعاليت هايي در ايران انجام دادند؟ در راستاي پاسخ به اين پرسش اساسي، با تأكيد بر منابع اصلي و پژوهشي و به روش توصيفي- تحليلي تلاش شده است تا اين موضوع واكاوي شود. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه پرتغالي ها به دنبال اكتشافات جغرافيايي، اهميت سوق الجيشي ايران و خليج فارس، در قالب دسته هاي سياسي، نظامي، تجاري و هيئت هاي مذهبي به ايران آمده و به توسعه قدرت دريايي و تحكيم نفوذ خود در آبهاي منتهي به اقيانوس هند پرداختند و علاوه بر تجارت در منطقه هرموز، به ترويج و تبليغ مسيحيت نيز دست زدند. در دوره شاه عباس صفوي، پرتغالي ها كه جهت رسيدن به اهداف خود، رفتار خشونت باري با مردم ايران داشتند، شكست خورده و مجبور به ترك ايران براي هميشه شدند.

فاقد چكيده لاتين