افشارها و منازعات ايران و اوزبكان در عصر صفوي

فاقد عنوان لاتين

همزمان با پيدايش دولت شيعي مذهب صفوي، اوزبكان حنفي مذهب نيز با كنار زدن سلاطين تيموري بر ماوراءالنهر مسلط شدند. علاوه بر اختلاف مذهبي آنها با صفويه، دعاوي هر دو طرف بر تملك خراسان، به منازعات دامنه دار و ديرپاي ميان آن دو منتهي شد. با توجه به ماهيت حكومت صفوي و اتكا نظامي آن دولت بر ايلات قزلباش در طول قرن دهم هجري قمري، طبيعي است كه نقش اصلي در اين منازعات بر عهده قزلباشان بود. ايل افشار نيز به عنوان يكي از اين ايلات، اگر چه نسبت به ايلات بزرگتر همچون شاملو، استاجلو و جز آن در درجه دوم اهميت قرار داشت، اما در اين منازعات حضور و شركت داشت. هدف اين مقاله آن است كه با شيوه توصيفي- تحليلي، پاسخ روشني به اين پرسش ارائه نمايد كه ايل افشار در منازعات دولت صفوي با اوزبكان چگونه ايفاي نقش كرد؟ اين پژوهش نشان مي دهد كه افشارها به خاطر تمركز در خراسان و كرمان، با حضور در لشگر صفوي، احراز فرماندهي بخشي از سپاه، كوتوالي قلعه هاي مرزي و جز آن، به رغم فراز و فرود در طول زمان، نقش تأثير گذاري در منازعات ايران و اوزبكان در عصر صفوي داشته اند.

فاقد چكيده لاتين